ADR jest międzynarodową konwencją, która dotyczy przewozu materiałów i przedmiotów niebezpiecznych. Opracowana została we wrześniu 1957 roku w Genewie. Do końca roku 1957 podpisało ją 9 państw – Austria, Belgia, Francja, Niemcy, Włochy, Luksemburg, Holandia, Szwajcaria i Wielka Brytania. Polska ratyfikowała konwencję ADR w 1975 roku. Aktualnie konwencja obowiązuje w 52 krajach.
Od prawie 20 lat każda firma prowadząca usługi transportowe, w tym przewóz towarów niebezpiecznych ma obowiązek współpracować z tzw. doradcą ADR. Do jego zadań należy współpraca przy realizacji zapisów konwencji ADR oraz wdrażanie właściwych procedur i instrukcji z zakresu bezpieczeństwa.
ADR – Zawartość umowy
Nowelizacja umowy następuje co dwa lata, zawsze w roku nieparzystym. Od 1 stycznia do końca czerwca można stosować poprzednią wersję konwencji, od 1 lipca wchodzi w życie obligatoryjnie. Na umowę ADR składają się dwa załączniki – A i B, które są jej integralną częścią.
W załączniku A sklasyfikowano podział wszystkich niebezpiecznych materiałów na 13 klas „głównych” oraz 9 podklas. Załącznik B stanowią m.in. warunki dotyczące konstrukcji pojazdów przewożących materiały, ich wyposażenie, wymogi względem załogi oraz warunki jakie powinna spełniać osoba przewożąca towar.
ADR – Klasy
Wspominany wyżej podział materiałów niebezpiecznych kształtuje się następująco:
- 1 – Materiały i przedmioty wybuchowe:
- 1.1 – wybuch obejmuje praktycznie cały ładunek (wybuch masowy).
- 1.2 – zagrożenie rozrzutem.
- 1.3 – zagrożenie pożarem lub wybuchem, nie wybuchem masowym.
- 1.4 – zagrożenie wybuchem tylko w przypadku zapalenia lub zainicjowania podczas przewozu. Generalnie dotyczą pojedynczej sztuki przesyłki i nie prowadzą do rozrzutu.
- 1.5 – Materiały niemal niewrażliwe, które stwarzają zagrożenie wybuchem masowym. Minimalne kryterium jakie musi spełniać materiał w tej klasie to niewybuchanie podczas próby na działanie ognia ze źródła zewnętrznego.
- 1.6 – Przedmioty skrajnie niewrażliwe, niestwarzające zagrożenia masowym wybuchem.
- 2 – Gazy:
- 2.1 – Gazy palne.
- 2.2 – Gazy niepalne, trujące
- 2.3 – Gazy trujące.
- 3 – Materiały ciekłe zapalne.
- 4.1 – Materiały stałe zapalne, samoreaktywne (substancje podatne na silny rozdział egzotermiczny) oraz wybuchowe stale odczulone (nawilżone wodą lub alkoholem lub inną cieczą, obniżając ich właściwości wybuchowe).
- 4.2 – Materiały samozapalne, to takie które w zetknięciu z powietrzem zapalają się w ciągu 5 minut.
- 4.3 – Materiały wytwarzające gazy zapalne w zetknięciu z wodą.
- 5.1 – Materiały utleniające (materiały palne i niepalne, które wskutek wydzielania tlenu mogą się zapalić lub podtrzymać palenie innego materiału).
- 5.2 – Nadtlenki organiczne.
- 6.1 – Materiały trujące.
- 6.2 – Materiały zakaźne.
- 7 – Materiały promieniotwórcze.
- 8 – Materiały żrące.
- 9 – Różne materiały i przedmioty niebezpieczne, to materiały obejmujące inny rodzaj zagrożenia niż pozostałe np. akumulatory litowe, przedmioty ratownicze etc.
Podsumowanie
ADR to międzynarodowa umowa dotycząca przewozu materiałów i przedmiotów niebezpiecznych. Istnieje wiele różnych rodzajów materiałów w zależności od zagrożenia które niosą. Niezbędnym jest więc posiadanie przez kierowcę odpowiednich kwalifikacji, ze względu na to w Polsce kierowca musi mieć skończone 21 lat oraz ukończyć odpowiednie kursy z pozytywnym wynikiem egzaminu. Zaświadczenia wydaje marszałek województwa do 7 dni od przeprowadzenia egzaminu. Samochody przewożące materiały niebezpieczne powinny być odpowiednio oznakowane.
Zachęcamy również do przeczytania innych wpisów na naszym blogu.
